CHAMADAS DE ATENCIÓN

PÓRTASE MAL PARA CHAMAR A ATENCIÓN

Imaxe collida de Morguefile.com

 “O noso fillo de 6 anos leva un tempo que empeorou o comportamento. Fai trasnadas, non fai caso e sempre temos que andar rifándolle e castigándoo. Na casa non hai ningún problema, cremos que se porta mal, simplemente para chamar a atención. Que facemos?” "

Esta adoita ser unha das consultas máis habituais no departamento de orientación.

EN QUÉ CONSISTE O PROBLEMA?

Parece que o comportamento negativo do neno ou da nena busca atraer a atención dos seus pais. A atención é un dos reforzadores máis potentes na conduta infantil.

Algúns pais exprésano como que xa non saben que facer, probaron de todo e nada funciona; castígano e parece que non lle importa nada. O neno consegue o premio, a atención, e o castigo, impórtalle menos.

CAUSAS

1. Non se lle presta a atención axeitada. Xeralmente por algo sinxelo, non reciben a atención suficiente. É posible que o comportamento axeitado non se reforce e non se lle poña atención, mentres que si se atende de forma especial cando se porta mal, aínda que sexa para rifarlle. É neses momentos cando se dirixen a el, deixándoo todo, falando coa mestra, ... pero cando o comportamento é adecuado, non se actúa.

Outros nenos só conseguen que lles fagan caso, cando fan trasnadas ou o seu comportamento é inadecuado. Hai escenas de nenos que chaman aos seus pais de forma axeitada e que non son atendidos; ata que non berran, non os teñen en conta.

2. Queren toda a atención. É menos frecuente, pero sucede que noutros casos, os nenos non só queren atención, senón que a queren toda e en exclusiva. É o caso dalgúns nenos con irmáns pequenos, que queren que se lles atenda a eles e que utilizan esta estratexia cando os seus pais atenden ao outro irmán.

QUE FACER?

 1. Darlle atención ao seu fillo ou filla. Pero iso non é matarse de traballar para que non lle falte de nada. Iso está moi ben e ten moito mérito, pero darlle atención é que en determinados momentos teñan a exclusiva, escoitalo con interese, cando lle conte o que aconteceu durante a mañá, responderlle ás súas preguntas, tamén ás difíciles e comprometidas, ensinarlle cousas, xogar con el, contarlle un conto antes de durmir, rifarlle cando fai algo mal, etc., etc.

2º. Ignorar as condutas inadecuadas. Cando sexan capaces de darlle atención aos seus fillos e fillas dese modo, poderán ignorar as condutas inadecuadas, sempre que sexa posible facelo, de maneira que descubra, que papá e mamá lle atende moito máis cando se porta ben, que cando se porta mal. Todas as persoas necesitamos a nosa cota de atención; os nenos tamén e farán o que sexa, por ter o seu “depósito” de atención completo.

Cando as chamadas de atención non son efectivas: O fillo parece que non escoita, hai que chamarlle vinte veces a atención; ata que non lle berras non atende; chamáselle a atención pero non se consegue nada. Son maneiras diferentes de expresar esta queixa as familias.

A chamada de atención é a técnica máis usada e iso tamén fai que perda efectividade. De todos os xeitos, déixolles algunhas orientacións para que funcione mellor:

* Reducir as chamadas a tres, como máximo. Algúns pais chaman a atención de xeito indefinido. Se o neno se acostuma a chamadas de atención reiterativas, escóitaas como unha música de fondo e remata por non as atender. A primeira medida é reducilas, é dicir, acostumalo a que lle chaman a atención máximo tres veces e á seguinte vez se actua.
* Utilizalas cando sexa estritamente necesario. Outros pais abusan dela e chaman a atención cando en realidade non pasaría nada se non se fixese. Algunhas familias están demasiado enriba do neno e este remata por non lles facer caso. Que aprenda que cando lle chaman a atención é en serio, a situación o require e van actuar se non atende.

* Que o neno ou a nena lles preste atención. Para chamar a atención hai que asegurarse de que nos vai atender. Polo tanto, en ocasións iso obriga a que nos poñamos diante del,lle xiremos a cabeza, o miremos aos ollos e nos aseguremos de que atendeu á chamada.

Polo tanto, para que as chamadas de atención sexan máis efectivas, recorden:

1. Acostumalo a que o chaman só tres veces.

2. Chamarlle a atención só cando sexa necesario.

3. Asegurarse de que nos está a prestar atención.

Como conseguir que o meu fillo me obedeza?: Moitas familias quéixanse de que o seu fillo non lles fai caso. A pregunta é “Que podemos facer?”

 1º. O neno ou a nena debe dispoñer dunhas normas claras e concretas. Estas normas estarán referidas aos diferentes tempos e rutinas, ao comportamento esperado nos espazos habituais, ao cumprimento das responsabilidades e á seguridade persoal.

 2º. As ordes que dean aos nenos deberían de estar referidas, a maioría das veces, a esas normas, polo tanto, serán unha especie de recordatorio destas: "Os xoguetes recóllense ao rematar; cómese sentado na cadeira; a rúa crúzase dando a man... "

3º. A orde será clara, concreta e firme. Ordes xenéricas como "se bo" ou "pórtate ben", adoitan ser demasiado abstractas. As ordes brandas, indican que se poden incumprir.

 4º. Cando dean as ordes, asegúrense de que os está a escoitar e díganllas unha a unha.
 5º. Deixe un tempo prudencial para que a cumpra, non xa ao momento. Máis tarde, supervise que se cumpriu. Senón pode utilizar algunha consecuencia natural.

6º. Por último, eloxie o seu fillo ou a súa filla cando sexa obediente e se porte ben. O eloxio é unha forma de aprobación e como tal, ten o carácter de reforzador xeneralizado, é dicir, aumenta a frecuencia da conduta eloxiada en circunstancias similares. Pero, eloxiar aos fillos axeitadamente é unha pauta necesaria na súa educación.

Como eloxiar ao seu fillo ou filla?: O eloxio débese ofrecer de xeito inmediato ante comportamentos que queremos reforzar e que son adecuados. Hai moitas formas de eloxiar. En primeiro lugar, expresando aprobación ou expresando satisfacción: "moi ben"; "que ben o fixeches". Facendo comentarios a terceiras persoas, por exemplo á parella: "Papá, non sabes o ben que fixo isto ou o outro o noso fillo".

O eloxio tamén é unha forma de poñer atención, desta forma o neno ou a nena comprobará que se lle pon máis atención cando se porta ben que cando non o fai. Así, evitamos que se porte mal para atraer a nosa atención.

Ao eloxiar, é adecuado sinalar o motivo e resaltalo: " Que ben recolliches hoxe os xoguetes e que ordenado o deixaches todo! " O eloxio indica dun xeito moi claro e concreto, que o que fixo está ben e que así esperamos que se volva comportar a próxima vez. Debe ser crible, tampouco é necesario esaxerar nin os xestos, nin as palabras, nin o ton de voz. Un sorriso, un xesto, pode ser suficiente, e mesmo unha palabriña ao oído: "Gustoume moito como axudaches o teu irmán".Todas as persoas necesitamos aprobación e eloxios. Os seus fillos tamén. Cando hai un mal comportamento xeneralizado, os nenos reciben poucos reforzos deste tipo. Así que, aínda que vos custe ao principio, practicade o eloxio, seguro que notades as melloras.

¡¡¡Espero que estas pautas lles axuden na relación co seu fillo ou filla!!!

LETRAS GALEGAS

VIDAL BOLAÑO

TÉCNICAS DE ESTUDIOS

APRENDER A ESTUDIAR  é un programa interactivo, que ten por obxectivo mellorar o estudo dos rapaces a través da presentación e da práctica de diferentes técnicas. Estas están agrupadas en apartados interactivos que se presentan en forma de papiros desplegables.
O programa ten moitos trucos, consellos e actividades, de forma que o alumnado consiga unha aplicación prácticaa en tódolos contidos do currículo educativo. Resúltanme moi interesantes as actividades de avaliación presentes ao final de cada contido traballado para que se poidan autoavaliar os progresos.
Pareceme un programa moi útil, que incluso pode ser utilizado en tódolos niveis, cun deseño moi atrativo e contidos moi interesantes. Considero que se trata dun práctico recurso, imprescindible para que os estudantes coñezan e poñan en práctica as técnicas de estudo, que lle servirán para ter éxito na súa formación.

TICS

ORIENTACIÓN CON INTERNET: o título desta entrada danos acceso ao VI Congreso Internacional Virtual de Educación, titulado "Las tecnologías de la información y comunicación en la orientación profesional: recursos". Nesta ponencia descríbense os programas informáticos de orientación profesional máis utilizados e os recursos de maior utilidade para a intervención orientadora nos centros de secundaria. Fai unha exposición dunha serie de programas informáticos e sobre recursos na web: probas de asesoramento vocacional, programas de garantía social, ciclos de grao medio e grao superior, informacións sobre bacherelato, sobre ensinanzas de rexime xeral, sobre estudos universitarios e outras profesións. Finalmente recolle unhas conclusións e referencias bibliográficas.

BLOGS

RECURSOS EDUCATIVOS PARA MESTRES: centreime neste blog nun artigo sobre recursos TIC, porque persegue motivar ao profesorado a introducir o uso destes recursos na súa práctica docente habitual ou ampliar as posibilidades de actuación para os que xa os utilizan.

Pressentannos unha gran multitude de recursos, clasificados da seguiente maneira:
1. Recursos para apoiar a exposición docente (as explicacións habituais do profesor/a) e para buscar información en internet.
2. Recursos para traballos colaborativos e traballo por proxectos
3. Recursos para elaborar e presentar a información
4. Recursos con exercicios e actividades de consolidación de coñecementos e reforzo para o alumnado
5. Outros recursos xeneralistas e de apoio (redes sociais docentes, departamento de orientación (PT, AL…), directorios de recursos…).

Ofrécese un modelo cun enfoque didáctico centrado no traballo por competencias e as metodoloxías asociadas de traballos por proxectos, traballos por tarefas, traballo colaborativo, etc. onde o alumnado se converte en protagonista da aprendizaxe.Consideran como obxectivo xeral da competencia dixital e de tratamento da información  que o alumnado “poida dispoñer de habilidades para buscar, obter, procesar e comunicar información, e para transformala en coñecemento”. Este obxectivo pide un cambio metodolóxico no que o libro de texto deixe a un lado o seu papel protagonista nas escolas do século XXI, para cederllo aos verdadeiros protagonistas, o alumnado. Invítasenos a experimentar con novas ferramentas de traballo colaborativo: Blogs, Wikis, Webquests, Google Docs, e Twinning, as aulas virtuais ou as redes sociais. Considera estas ferramentas como as que nos ofrecen a posibilidade como docentes de ser máis autónomos e responsables, máis creativos e en consecuencia mellores profesionais da educación.
Ler mais en:  http://ticarua.blogaliza.org/recursos-tic-infantil-e-primaria/

ORIENTACIÓN LOS PEDROCHES: é outro blog no que atopamos unha morea de recursos de orientación e para titorías, de audición e linguaxe, de atención, TXD, xogos de lóxica e unha gran cantidade de materiais moi axeitados para as primeiras idades e etapas de infantil e primaria. Tamén ten enlaces, artigos, vídeos etc. todos moi interesantes.

O BLOG COMO FERRAMENTA NA ORIENTACIÓN EDUCATIVA (Daniel Veiga Martínez).

  O BLOG COMO FERRAMENTA NA ORIENTACIÓN EDUCATIVA (Daniel Veiga Martínez).

Este terceiro artigo de Daniel Veiga Martínez, tamén afonda na idea de crear un blog para o departamento de orientación.

Sinala que reflicte unha maneira específica do uso das novas tecnoloxías en xeral, pero de xeito particular do "Blog de Orientación como Guia da Información Académica e Profesional". Destaca as moitas potencialidades pedagóxicas dos blogs, como ferramentas multiusos, que hai que potenciar nun centro educativo. 


Considera aos blogs como unha modalidade de páxina web, na que os artigos aparecen ordenados pola data de publicación e que se actualiza de maneira frecuente, como vou vendo que ocorre no meu. Resalta as vantaxes no eido educativo, porque se trata dun sistema sinxelo, rápido e sen custu para publicar en internet, ademais dun sistema de almacenamento e organización da información. 


Sinala que ten moitas e interesantes aportacións pedagóxicas o uso do blog, potenciando a alfabetización dixital do alumnado, creando motivación para as tarefas de lectura e escritura, perimitindo a formación audiovisual, sendo o alumno o protagonista do seu blog o que lle reforza a sensación de éxito. Axuda tamén na creación de redes virtuais de aula (incorporando as ligazóns dos blogs dos compañeiros), ademais de iniciar ao alumnado en nas aprendizaxes de organizar, compartir, comunicarse e traballar coa información, algo tan esencial dentro das competencias das distintas áreas. Fai referencia ao caderno virtual que recolle actividades de aprendizaxe realizadas e en difinitiva afirma que o blog pode ser un espacio de aprendizaxe, que permite variadas aplicacións pedagóxicas.


Sorprendeume este enfoque gratamente, porque aínda que se fai referencia á etapa de secundaria, eu considero que na liña que foi expoñendo as posibilidades do blog, esta estarían tamén enfocadas cando menos para primaria, facendome verlle utilidade para o profesorado, non so para os orientadores. 

Despois de expoñer as posibilidades educativas dos blogs, pasa relatar paso a paso, como e con que ferramentas planificar, crear e manter o noso blog. Recoméndanos crealo con "BLOGIA" que é gratis, posibilita clasificar os artigos por temas, ten un buscador interno, plantillas para o deseño do blog, ligazóns, copia de seguridade, sindicación de contidos (RSS), etc. Tamén nos fala da posibilidade de crealo en galego con BLOGOTECA.com ou con BLOGALIZA.org. Suxírenos que nos aproveitemos das vantaxes de Blogia Plus, que podemos instalar un contador de visitas, darnos de alta no buscador Google, así como na páxina de Aulablog, que ten unha chea de recursos. Ademais infórmanos dun dos recurso máis interesantes e revolucionarios, os BLOGLINES, aplicación que nos da a posibilidade de informarnos de xeito automático, para elo o documento guíanos na forma de facelo. 

Sinala tamén que hai que ter claro para que queremos crear o blog, cales van ser as súas finalidades e funcións; determinando os temas ao redor dos cales imos organizar a información, recursos, etc.

Indica ademais unha serie de estratexias e de recursos de internet que nos axudarán ao mantemento e creación de contidos do blog. Algúns deles son: o servizo de alertas de Google, a utilización do servizo de sindicación de contidos para ler información actualizada de múltiples páxinas web de interese, un servizo de correo electrónico para o almacenamento de información sen problemas de cantidade, suscripción a diferentes monográficos e publicacións relacionadas coa educación, etc.


Finalmente facilítanos bibliografía, as direccións web de moitas aplicacións que nos poden interesar no noso traballo orientador, e a dirección de varios blogs que nos axudarán na creación, do noso blog de orientación.

Considero que este documento é interesante e útil para iniciarse no mundo dos blogs educativos.